Kajtuś jest zwyczajnym chłopcem - trochę psoci, trochę zmyśla i uwielbia słuchać historii opowiadanych przez babcię. Pewnego dnia odkrywa, że potrafi czarować. Początkowo wykorzystuje swoją nową umiejętność do zabawy: zamienia kredę w mydło, kanapkę klasowego łasucha w żabę, a przed odpowiedzią w szkole broni się, zsyłając na nauczyciela stado much. Jednak z czasem sprawy się komplikują: czary zaczynają wymykać się spod kontroli, a Kajtuś ucieka z domu, pozostawiając w nim wyczarowanego sobowtóra.
Kajtuś Czarodziej to opowieść o świecie dziecięcej wyobraźni i o trudzie ulepszania świata. O marzeniach oraz o tym, co się dzieje, kiedy marzenia się spełniają. To także książka o dorastaniu. Książka dla dzieci, które mają ochotę na odrobinę magii, i dla dorosłych, którzy tęsknią za czasami, kiedy byli mali i potrafili czarować.
Janusz Korczak (właśc. Henryk Goldszmit; ur. 1878 lub 1879, zm. 1942) - pisarz, lekarz, społecznik i wychowawca. Ukończył medycynę na Uniwersytecie Warszawskim i po kilkuletniej praktyce w szpitalu dziecięcym przez trzydzieści lat (1912-1942) kierował Domem Sierot dla dzieci żydowskich. Pracował też na rzecz Naszego Domu, sierocińca dla dzieci polskich. Prowadził gazetę dziecięcą "Mały Przegląd", a pod pseudonimem Stary Doktór wygłaszał dla dzieci pogadanki radiowe. Autor ponad 20 książek i około 1400 tekstów drukowanych w blisko 100 pismach. Zginął wraz ze swoimi wychowankami w obozie śmierci w Treblince. "Kajtuś Czarodziej" (1934) to kolejna książka Korczaka, po dylogii o Maciusiu, wydana nakładem Wydawnictwa W.A.B. Została przetłumaczona m.in. na angielski, niemiecki, hebrajski i rosyjski. Na jej podstawie powstał spektakl telewizyjny (1997) w reżyserii Julii Wernio.