Poezja Zuzanny Ginczanki (Sary Poliny Gincburg) to „twórczość, o której chce się myśleć i rozmawiać, która pozwala na reinterpretacje, ponowne odczytania oraz wielokrotne spojrzenia na utwory i postać poetki”, jak piszą we wstępie redaktorki tomu, Katarzyna Kuczyńska-Koschany i Katarzyna Szymańska.

Tom zgromadził artykuły naukowe powstałe z przekonania o potrzebie
pogłębiania lektury dorobku tej do niedawna zapomnianej autorki
(przywracanej pamięci powszechnej dzięki monografiom Izoldy Kiec czy Agaty
Araszkiewicz), której utwory zaskakują poetycką dojrzałością i oryginalnością.

Cel ten został osiągnięty dzięki przybliżeniom polegającym na wnikliwej
analizie i interpretacji pojedynczych liryków z bogatej, mimo przedwczesnej śmierci, spuścizny poetyckiej Zuzanny Ginczanki.
Szkice składają się na książkę inspirującą, rysującą interesujące perspektywy badawcze, wpisującą się w proces przewartościowywania dotychczasowych rozpoznań twórczości Ginczanki, książkę stawiającą jednocześnie pytania o możliwość stworzenia nowych punktów odniesienia w interpretacji tej poezji.

z recenzji wydawniczej prof. Tatiany Czerskiej