Książka jest pośrednio także esejem autobiograficznym, zobiektywizowanym w analizie i przywoływaniu świata historycznego. () Habsburska cywilizacja staje się symbolem rozpadającej się całości, a literatura odyseją pośród jej szczątków, w poszukiwaniu dowodów na to, czy można, czy też nie, nadać sens wieży Babel świata i czy da się mimo wszystko ukształtować w tej wędrówce własną osobowość, czy też jest ona tylko stopniowym rozpadem i nieustanną utratą tematy te miały znaleźć swój dalszy ciąg w tym, co napisałem i piszę nadal, od Itaki i dalej do Dunaju i innych jeszcze książek.